Filmy penis, scena seksu

Weź haust mroźnego powietrza, zaciągnij się śniegiem – i pozwól sobie na najdziwniejszą podróż zimową, jakiej doświadczyłeś w kinie. Surrealistyczny, absurdalny, zostawiający na białym puchu ślady czarnego humoru film Hlynura Pálmasona zabiera nas do górniczej osady położonej w środku lasu. Mieszkają tu, jak przystało na bajkę, dwaj bracia. Jeden z nich, ten młodszy, pędzi bimber, desperacko tęskni za miłością i powtarza, że każdy ma w sobie ciemną stronę. W świecie filmu jej metaforą jest kopalnia, gdzie światła czołówek z trudem rozpraszają mrok, w którym cicho narasta napięcie pomiędzy pracującymi mężczyznami. Wizyjni, zaskakujący, intensywnie oddziałujący poprzez obrazy Zimowi bracia opowiadają właśnie o tym, co ukryte: o rywalizacji, agresji, pragnieniu zemsty, które wydobyte z kopalni ludzkiej duszy ranią i niszczą. Ale także o tym wszystkim, co może powstrzymać ciemność.

Clara, 65-letnia wdowa i emerytowana krytyczka muzyczna, przyszła na świat w tradycyjnej rodzinie w nadmorskim mieście Recife w północno-wschodniej Brazylii. Kobieta jest ostatnią rezydentką Aquariusa, oryginalnego dwupiętrowego budynku zbudowanego w latach 40. z przeznaczeniem dla klasy wyższej. Wszystkie sąsiedzkie mieszkania zostały nabyte przez spółkę, które ma inne plany co do działki. Clara nie zamierza się jednak wyprowadzać, w związku z czym wikła się w zimną wojnę z deweloperem.

Loli i Laurent sprawiają wrażenie szczęśliwego małżeństwa. Mieszkają z dwójką dzieci w ładnym domku w Avignon. Ona zajmuje się mieszkaniem i potomstwem. On ma dobrą posadę agenta nieruchomości i... liczne romanse. Miłostki nie burzą jednak życia rodzinnego, bo Loli nic o nich nie wie. Wyczuwa jednak, że mąż oddala się od niej. Pewnego dnia obok ich domu psuje się ciężarówka prowadzona przez dziewczynę o imieniu Marijo. No i zaczyna sie... Marijo zakochuje się w... Loli, która pewnego wieczoru, kiedy mąż będzie do późna "w pracy" ulegnie urokowi Marijo. Miło jest się znowu poczuć obiektem czyjegoś pożądania. [opis dystrybutora]

Ta kolejna adaptacja powieści Emile Zoli „Nana” dotyczy seksualnych związków kobiety (Anna Gaël), która dzięki swoim relacjom z różnymi mężczyznami cieszy się życiem w przyjemnościach i luksusach. Jednak jej bogaty styl życia nie przynosi jej szczęścia.

Indochiny, rok 1945. Na oczach młodego, francuskiego żołnierza Roberta Tassena, w brutalny sposób ginie jego brat i ciężarna szwagierka. Jemu cudem udaje się ujść z życiem, choć to traumatyczne doświadczenie wypala go od środka. Jedynym, co trzyma go przy życiu, jest chęć zemsty. Wyrusza na samotną misję, żeby odnaleźć inicjatora masakry, wietnamskiego generała Vo Binha. Zdeterminowany żołnierz będzie musiał zweryfikować swoje plany, kiedy pozna Mai, piękną prostytutkę z klubu, do którego francuscy żołnierze przychodzą po zapomnienie w objęciach opium i kobiet. Czy ta znajomość pomoże Robertowi powrócić do żywych, czy sprawi, że zapadnie się w sobie jeszcze bardziej?

Alejandra mieszka z mężem i dwójką dzieci w małym miasteczku w Meksyku. Para przechodzi kryzys. Spotykają Verónicę, dziewczynę bez przywiązania, samotną, która wprowadziła się do domku w lesie.

Business or pleasure? – pyta Bellę Cherry urzędnik graniczny na lotnisku w Los Angeles. Urocza, ale nieco naiwna 19-latka przyjeżdża z rodzinnej Szwecji do Kalifornii, aby rozpocząć karierę gwiazdy porno. Czy istnieje pornografia tworzona z poszanowaniem kobiet? Bella nie jest ofiarą wyzysku ani handlu ludźmi, pochodzi z bogatego kraju, jest świadoma, sekspozytywna i pełna wiary, że może decydować o sobie i swoim ciele. Praca seksualna nie jest dla niej przymusem, ale wyborem, a kalifornijska branża porno wydaje się przestrzegać zasad mających chronić aktorki i aktorów przed nadużyciami. W miarę przekraczania kolejnych „kręgów piekła” jasne jednak staje się, że mimo wszelkich wysiłków przemysł pornograficzny pozostaje szarą strefą, a granica między przyzwoleniem a przymusem jest nieostra. Autentyczny i bezkompromisowy film obnaża to wszystko, co nie mieści się w kadrze filmu z YouPorna: od przygotowań higienicznych i rozgrzewki aktorów, przez negocjacje w trakcie hardcore’owych scen, po sposób filmowania i ustawień kamery dla najlepszego efektu. Wszystko oglądamy oczami Belli, widzimy dokładnie to, co widzi ona. Bez cenzury i bez znieczulenia.

Rano Pierre (Pascal Cervo) pozostawia Paula (Arthur Igual). Przy kierownicy Alfy Romeo, przecina Francję, równiny, góry, bez przeznaczenia. Używa aplikacji w telefonie komórkowej, która identyfikuje i lokalizuje go w terenie. Paul podąża za nim. Spotykają się. Po czterech dniach i nocach, wspólnych posiedzeń seksualnych, uda im się kontynuować romans?

Pierwsza część monumentalnego dzieła Ilji Chrżanowskiego jest wprowadzeniem w skonstruowany z niebywałym rozmachem świat DAU. Wstrząsająca, transowa, chwytająca bohaterów i widzów w pułapki długich ujęć Natasza opowiada o samotnej kierowniczce kantyny w zamkniętym mieście-instytucie. Rzecz rozgrywa się w przeciągu kilku dni w 1952 roku, a Chrżanowski czyni nas świadkami dramatycznego uwikłania tytułowej bohaterki. Kamera (kręcono na taśmie 35 mm!) jest jak szpicel niespuszczający oka z Nataszy, kiedy ta wydaje obiady, flirtuje, prowadzi pijackie rozmowy, uprawia seks czy też pijana szarpie się z młodą pomocnicą. Nieświadoma, że jej banalne marzenia o miłości i drobne oszustwa w pracy stanowią pożywkę dla bezwzględnej totalitarnej władzy. DAU odsłania skrupulatnie jej mechanizmy. Na potrzeby filmu na terenie nieczynnego kompleksu wodnego w Charkowie zostało wybudowane miasto-instytut, w którym twórcy zamknęli na wiele miesięcy ochotników: naturszczyków i aktorów. Całość zaś rozrosła się w radykalny, kontrowersyjny eksperyment z pogranicza kina, sztuk wizualnych, psychodramy i nauk społecznych.

Młoda kobieta o imieniu Zenabel (Lucretia Love) odkrywa, że jej ojciec był bogatym Hiszpanem zabitym przez bezwzględnego Don Alonso (John Ireland), który ukradł im szlachectwo. Postanawia zebrać przyjaciół, by odzyskać swój tytuł i walczyć z oszustem ...